پیروزی در کنار هم...

چند سال پیش در جریان بازی های پارا اُلمپیک (اُلمپیک معلولین) در شهر سیاتل آمریکا 9 نفر از شرکت کنندگان دوی 100متر پشت خط آغاز مسابقه قرار گرفتند. همه این 9 نفر افرادی بودند که ما آن ها را عقب مانده ذهنی و جسمی می خوانیم.  آن ها با شنیدن صدای تپانچه حرکت کردند. بدیهی است که آن ها هرگز قادر به سریع دویدن نبودند و حتی نمی توانستند به سرعت قدم بردارند، بلکه هر یک به نوبه خود با تلاش فراوان می کوشید تا مسیر مسابقه را طی کرده و برنده مدال پارا اُلمپیک شود. ناگـهان در بین راه مُچ پای یکی از شرکت کنندگان پیچ خورد. این دختر یکی دو تا غَلت روی زمین خورد و به گریه افتاد.

هشت نفر دیگر صدای گریه او را شنیدند، آن ها ایستادند، سپس همه به عقب بازگشتند و به طرف او رفتند. یکی از آن ها که مبتلا به سندروم داون (عقب ماندگی شدید جسمی و روانی) بود، خم شد و دختر گریان را بوسید و گفت:« این دردت رو آروم می کنه ». سپس هر 9 نفر بازو در بازوی هم انداختند و خود را قدم زنان به خط پایان رساندند. در واقع همه آن ها اول شدند! تمام جمعیت ورزشگاه با دیدن چنین صحنه ای، به پاخاستند و به احترام آنها، 10 دقیقه به طور پیوسته کف زدند.

در زندگی، ثروت حقیقی مهربانی است و بینوایی حقیقی، خودخواهی.

مـهربان باشــید